Brak planu zagospodarowania nie wyklucza decyzji o rozbiórce - na podstawie wyroku NSA

Przemysław Gogojewicz Kancelaria Usług Prawnych
9 maj 2016

Brak obowiązującego planu dla danego terenu nie wyklucza możliwości dokonania oceny zgodności samowoli budowlanej z przepisami o planowaniu przestrzennym – taką sentencję wyroku ogłosił uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku.

Z wokandy

Inspektor nadzoru budowlanego wydał decyzję o rozbiórce samowolnie wzniesionego budynku. W ocenie inspektora budynek został wybudowany z naruszeniem zarówno obowiązujących w takcie rozpoczęcia budowy, jak i obecnych przepisów techniczno-budowlanych. Naruszenie tych przepisów doprowadziło do niedopuszczalnego pogorszenia warunków użytkowych dla otoczenia.

Inwestor odwołał się od decyzji. Uznał, bowiem, iż brak obowiązującego planu dla danego terenu wyklucza możliwość dokonania oceny zgodności samowoli budowlanej z przepisami o planowaniu przestrzennym, a w konsekwencji orzeczenia przez organ nakazu rozbiórki na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane.

Zdaniem WSA, wbrew, zatem twierdzeniom skarżącego, brak obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla działki, na której wybudował on samowolnie budynek mieszkalny, nie wyłącza możliwości stwierdzenia, czy teren ten jest przeznaczony pod zabudowę, czy też przeznaczony jest pod innego rodzaju zabudowę.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobu zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Sąd podkreślił, iż decyzja o warunkach zabudowy wiąże inwestora zarówno co do przeznaczenia terenu jak i co do poszczególnych parametrów zabudowy.

REKLAMA:

Warto wiedzieć

Z art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane wynika, bowiem, że obiekty budowlane lub ich części, będące w budowie lub wybudowane niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie ich budowy, podlegają przymusowej rozbiórce albo przejęciu na własność Państwa bez odszkodowania i w stanie wolnym od obciążeń, gdy terenowy organ administracji państwowej stopnia powiatowego stwierdzi, że obiekt budowlany lub jego część:
1) znajduje się na terenie, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie jest przeznaczony pod zabudowę albo przeznaczony jest pod innego rodzaju zabudowę, lub
2) powoduje bądź w razie wybudowania spowodowałby niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia.

W przypadku nieobowiązywania dla danego terenu planu zagospodarowania przestrzennego, badanie zgodności samowolnie zrealizowanej inwestycji z przepisami o planowaniu przestrzennym winno odbywać się przez właściwy organ w postępowaniu o wydanie decyzji o warunkach zabudowy (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 16 czerwca 2012 r., sygn. akt II SA/Gd 71/10, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.gov.pl ).

Dla postępowania legalizacyjnego znaczenie mają bowiem przepisy obowiązujące w tej materii w dacie obecnie prowadzonego postępowania, a to z tego względu, że istotą postępowania legalizacyjnego jest skutek w postaci uzyskania stanu zgodności przedmiotowej inwestycji z obecnie obowiązującym porządkiem prawnym. Natomiast w sytuacji gdyby skarżący wykazał, że w dacie budowy przedmiotowego budynku istniały w tym zakresie przepisy wcześniejsze niż aktualnie obowiązujące, można by w takiej sytuacji zastosować przepisy poprzednio obowiązującego planu miejscowego. W niniejszej sprawie skarżący jednak nie wykazał, by kiedykolwiek dla terenu, na którym posadowiony jest przedmiotowy budynek obowiązywały przepisy planu miejscowego umożliwiające realizację tego typu zabudowy (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 grudnia 2013 r., sygn. akt II OPS 2/13).