Rosnące zapotrzebowanie inwestorów na konstrukcje, które mogą zostać zmontowane stosunkowo szybko, spowodowało dynamiczny rozwój budownictwa hal stalowych. Poszukując na etapie budowy wszelkich możliwych oszczędności, często stosuje się w nich palną izolację. Tymczasem straty, spowodowane przez pożary takich obiektów, sięgają znacznie dalej niż utrata mienia. Wznosząc halę lub tylko ocieplając jej dach palną izolacją, inwestor świadomie podejmuje ryzyko. Pożar w Ostrowie Wielkopolskim jest, niestety, kolejnym tego przykładem. – Według dotychczasowych ustaleń ogień pojawił się w pomieszczeniu, gdzie operował wózek widłowy. Prawdopodobnie zajęły się śmieci, a ogień przeniósł się po konstrukcji budynku na dach i błyskawicznie się rozprzestrzenił – mówi brygadier Krzysztof Biernacki, rzecznik prasowy Państwowej Straży Pożarnej w Ostrowie Wielkopolskim. Nawet gdy udaje się uniknąć ofiar, może ucierpieć firma. Utrata majątku, możliwości prowadzenia działalności gospodarczej, miejsc pracy, poważne zanieczyszczenie lub skażenie powietrza – to typowe skutki pożarów hal wzniesionych z elementów zawierających palne izolacje.

Jedynie niepalne materiały nie rozprzestrzenią pożaru i nie stwarzają zagrożenia w żadnych warunkach, nawet gdy pojawi się przypadkowy ogień. Pozostałe – pod działaniem płomienia lub tylko wysokiej temperatury – mogą się zapalić, przyczyniając się do rozwoju pożaru. Aby sprawdzić, z jaką klasą odporności wyrobów na ogień mamy do czynienia, wystarczy odczytać na etykiecie ich euroklasę.

Materiały najlepiej zabezpieczające przed pożarem mają oznaczenia A1. Kolejne, od A2 przez B, C, D, E aż do F, charakteryzują wyroby o coraz większym stopniu palności. Głównym kryterium, według którego kwalifikuje się produkty do poszczególnych euroklas, jest ilość i szybkość wydzielania ciepła, czyli ich efektywność jako paliwa. Klasie podstawowej (jednej spośród A1-F) towarzyszą jeszcze dwie uzupełniające – w zakresie wydzielania dymu s1, s2 lub s3 i w zakresie wytwarzania płonących kropel, oznaczane odpowiednio symbolami d0, d1 i d2. To ważne informacje, bo pozwalają ocenić możliwość wystąpienia dodatkowych zagrożeń: dymu, który jest najczęstszą bezpośrednią przyczyną ofiar, utrudnia ewakuację i akcję ratowniczą, czy płonących kropel, których skutkiem mogą być obrażenia, a także przenoszenie się ognisk pożaru w nowe miejsca. – Warto również pamiętać, że ściany i dachy budynków, określane i klasyfikowane jako „NRO - nierozprzestrzeniające ognia”, w rzeczywistości mogą go rozprzestrzeniać bardzo szybko. Tak się dzieje, gdy zawierają w sobie palne materiały budowlane, a takimi są wszystkie uzyskujące klasyfikację gorszą niż euroklasa „B”, czyli wyroby klas: C, D, E, F – mówi Maria Dreger z Rockwool Polska.

Niepalna jest np. izolacja wykonana ze skalnej wełny mineralnej. Materiał ten zawdzięcza swoje właściwości surowcom mineralnym, z których powstaje – bazaltowi i gabro. – Izolacja ze skalnej wełny mineralnej nie tylko jest niepalna, ale – dzięki odporności na temperatury pożarowe nawet powyżej 1000°C – zwiększa odporność ogniową konstrukcji budowlanych. Ocieplone nią ściany i dachy stanowią dla ognia trudną przeszkodę. Ponieważ materiały te nie rozprzestrzeniają ognia w żadnych warunkach, stanowią izolację preferowaną przez ubezpieczycieli – podkreśla M. Dreger.

Tak wygląda zestawienie klasyfikacji wyrobów budowlanych ze względu na ich reakcję na ogień. Znając zapis klasyfikacji, np. A2-s1, d0 lub C-s1-d2 i posługując się poniższymi tabelkami, możemy przewidzieć i ocenić zachowanie wyrobu w przypadku pojawienia się ognia. Najbezpieczniejsze wyroby, te klasy A1, nie potrzebują dodatkowych oznaczeń dymu i płonących kropli, bo wiadomo, że nie paląc się, niczego takiego nie wytwarzają. Z kolei wyroby najniższych klas E, F – nie potrzebują określeń związanych z dymem, bo wiadomo, że zawsze wytwarzają go dużo.

Klasyfikacja ogniowa – reakcja na ogień wyrobów budowlanych – klasy podstawowe