Paroprzepuszczalne ściany

Ściany wymurowane z keramzytobetonowych bloczków i pustaków charakteryzują się dużo lepszą paroprzepuszczalnością niż przegrody wykonane z innych materiałów ściennych. Przez pustaki keramzytobetonowe bardzo łatwo można przelewać wodę. Dzięki porowatej strukturze przepuszczają wodę i wilgoć, natomiast ceramiczne ścianki każdej kuleczki keramzytu chronią przed wilgocią wnętrze granulek.

Fot. Weber Leca^®Fot. Weber Leca^®
Fot. Weber Leca^®Fot. Weber Leca^®

Kolejność warstw

Właściwa kolejność warstw w przekroju ściany gwarantuje płynne odprowadzanie wilgoci z pomieszczeń na zewnątrz. Przemieszczanie wilgoci następuje na skutek różnicy temperatur oraz ciśnień pomiędzy pomieszczeniem i otoczeniem budynku.

Miarą paroprzepuszczalności danego materiału jest współczynnik oporu dyfuzyjnego μ (zgodnie z PN-EN 12524). Przykłady współczynnika μ dla różnych materiałów: keramzytobeton – 4, beton komórkowy – 6, ceramika – 10, silikat – 15, styropian – 60, beton – 80, folie paroszczelne PE – 100.000, stal i szkło – ∞

Wartości współczynnika μ dla poszczególnych warstw przykładowej ściany (patrząc od wewnątrz):

- wewnętrzny tynk cementowo-wapienny – ok. 6
- pustak keramzytobetonowy (gęstość 700 kg/m³) – ok. 4
- wełna mineralna – ok. 1
- elewacyjny cienkowarstwowy tynk przepuszczalny – wartość pomijalna z uwagi na niewielką grubość warstwy

Korzystny układ

Kolejność warstw: tynk / pustak keramzytobetonowy / wełna mineralna jest najkorzystniejsza, ponieważ para wodna przechodząc z materiału o wyższym oporze dyfuzyjnym do kolejnych warstw o coraz niższym oporze (μ = 6/4/1) łatwiej może „wydostać się” na zewnątrz. Przy tym, elementy keramzytobetonowe o gęstości ok. 700 kg/m³ (najczęściej do wytwarzania pustaków stosowany jest lekki beton o takiej gęstości) mają najlepszą paroprzepuszczalność, tj. najniższy współczynnik oporu dyfuzyjnego wśród materiałów ściennych.

Fot. Weber Leca^®
Układ materiałów jw. pozwala na zmniejszenie strat cieplnych spowodowanych przez zwiększoną wentylację niezbędną w przypadku zastosowania jako izolatora termicznego np. styropianu. Aby nie dopuścić do zawilgocenia ścian poprzez zatrzymanie wilgoci na granicy mur-styropian, konieczne jest zwiększenie krotności wymiany powietrza. Zwiększenie krotności wymiany powietrza ponad wymagania higieniczne przynosi straty związane z koniecznością dodatkowego ogrzewania wymienianego powietrza.

Suche ściany budynku to: mniejsze straty ciepła, niższe koszty ogrzewania, większy komfort użytkowania, ochrona przed zagrzybieniem.

Fot. Weber Leca^®