źródło: OBUDElementy nośne stropu Kleina, to dwuteowe belki stalowe o wysokościach 80 - 240 mm i długościach od 3 do 15 m. Ich rozstaw to mniej więcej 100 – 160 cm (max. co 240 cm). Belki opiera się na ścianach i osadza na wieńcu. Przestrzeń między nimi wypełnia się płytami z cegły (pełna, kratówka lub dziurawka) zwanymi płytkami Kleina. Można też użyć płyt prefabrykowanych (unikamy w ten sposób deskowania).

W zależności od przewidywanych obciążeń, stosuje się płytki:
- lekkie, o wysokości ¼ cegły (6,5 cm), ciężar 117 kg/m2;
- półciężkie, grubość ¼ cegły z żeberkami wzmacniającymi z cegieł ustawionych na rąb, ciężar 194 kg/m2;
- ciężkie o wysokości ½ cegły (12 cm), ciężar 216 kg/m2.

Strop Kleina najczęściej stosuje się (w domach jednorodzinnych) przy ostatniej kondygnacji. Na dolnej płycie stropu najczęściej układa się paroizolację z folii, szczególnie nad mokrymi pomieszczeniami takimi jak łazienki, pralnie itp. Stropy te wymagają również zastosowania izolacji akustycznej. Materiały granulowane potrzebne do jej wykonania, to np. wełna mineralna, poliester, włókna celulozy. Nadają się z tego względu, że łatwo się układają na nierównym podłożu z ceglanej płyty.

Wady i zalety

Zalety tego stropu, to niepalność (tym wygrywają ze stropami drewnianymi, czy z prefabrykatami wykonanymi ze styropianu). Druga rzecz, lepsze usztywnienie ścian nośnych. Wada to konieczność wykonywania płyt na pełnym deskowaniu podwieszonym do dolnych stopek belek stalowych, oraz wylewka nadbetonu, która stanowi górną warstwę stropu. Przy innych technologiach np. płyta żerańska, strop ten przegrywa ze względu na czas wykonania. Niepolecany przy większych powierzchniach ze względu na nieopłacalność wykonania.