Hałas jest jednym z największych zagrożeń współczesnego świata. Jest wszechobecny, ciężki do zwalczenia i może powodować poważne problemy ze zdrowiem fizycznym i psychicznym. Według danych Europejskiej Agencji Środowiska, w Europie na działanie hałasu drogowego o natężeniu większym niż 55 dB narażonych jest 125 milionów ludzi[1].

Oprócz zanieczyszczenia powietrza czy wody, coraz głośniej mówi się o zanieczyszczeniu dźwiękowym. Niepożądane dźwięki o dużej głośności i natężeniu to zagrożenie nie tylko dla zmysłu słuchu, ale również innych aspektów zdrowia. Poziomy hałasu przekraczające 65 dB to zwiększone ryzyko nadciśnienia, zawału serca czy udaru. Spędzenie ośmiu godzin w środowisku, w którym hałas przekracza 85 dB może prowadzić do utraty słuchu.

Długotrwała ekspozycja na działanie hałasu powoduje również problemy ze zdrowiem psychicznym, zwiększając prawdopodobieństwo zachorowania na depresję. Powoduje również problemy ze snem, które mogą doprowadzić do poważnych schorzeń. Hałas utrudnia zaśnięcie i zaburza rytm snu, co przekłada się na niewłaściwą gospodarkę hormonalną oraz zmniejszoną odporność organizmu, która może poskutkować chorobami.

Prawo a hałas

Walka z hałasem jest trudna i uciążliwa, gdyż nie można go wyeliminować całkowicie, a jedynie ograniczać. Pokazuje to efekt Lombarda – przebywając w głośnym środowisku, będziemy głośniej mówić, żeby zostać dobrze zrozumianym, ale przyczynimy się w ten sposób do zwiększenia ogólnej głośności, co doprowadzi do konieczności jeszcze głośniejszej rozmowy itd. Dobrze widać to na przykładzie ptaków – te mieszkające w miastach śpiewają głośniej niż te z lasów, gdyż muszą przebić się przez hałas[2].

Unijna Dyrektywa 2002/49/WE głosi, że dopuszczalny poziom hałasu w porze dziennej (6:00-22:00) w terenie zabudowanym nie powinien przekraczać 60 dB, zaś w nocy nie może być wyższy niż 50 dB. Z hałasem walczy się instalując m. in. ekrany akustyczne, które pochłaniają fale dźwiękowe pochodzące z ruchu drogowego. Można go ograniczać również we własnym domu – najłatwiej za pomocą odpowiedniego przeszklenia.

Szkło w oknach, ciszej w domu

Szkło dźwiękochłonne to specjalny rodzaj szkła laminowanego, którego głównym celem jest wytłumienie dobiegających z zewnątrz fal dźwiękowych. Czynnikami decydującymi o skuteczności redukcji natężenia dźwięku są grubość szklanych tafli oraz znajdującej się między nimi folii wykonanej z PVB (poliwinylobutyralu).

Przykładem szkła wykonanego w tej technologii jest Pilkington Optiphon™. Jest to bezpieczne szkło laminowane zaprojektowane z myślą o polepszeniu izolacyjności akustycznej wnętrza. Parametry akustyczne szkła określa współczynnik Rw, który informuje o izolacyjności akustycznej przegrody i wyrażany jest w decybelach. Dla pojedynczych szyb laminowanych Pilkington Optiphon^™ w zależności od grubości możemy osiągnąć współczynnik Rw nawet do 43 dB, w przypadku szyb zespolonych jedno i dwukomorowych możemy uzyskać współczynnik Rw do około 50 dB. Pamiętać należy, że izolacyjność akustyczną określa się na podstawie skali logarytmicznej – zmniejszenie hałasu o 10 dB będzie przez słuchacza odbierane jako redukcja o połowę.

Badania pokazują, że przebywanie w cichym środowisku to mniejsze ryzyko problemów ze słuchem, chorób serca, stresu czy depresji. Poza tym warto czasami odpocząć od zgiełku i hałasu współczesnego świata, przebywając w ciszy. Szkło dźwiękochłonne pomaga w jej osiągnięciu, zapewniając nie tylko barierę przed niechcianymi dźwiękami, ale również spokój ducha.

[1] https://ec.europa.eu/environment/noise/europe_en.htm
[2] https://www.sciencedaily.com/releases/2012/02/120222132930.htm