W mokrych murach zachodzą także pewne procesy chemiczne, które powodują zmniejszenie ich wytrzymałości. Często dochodzi także do złuszczania i odpadania tynków. W wyniku tzw. podciągania kapilarnego, wilgoć ze ścian piwnic może podnosić się na wyższe kondygnacje budynku. W czasie intensywnych opadów i roztopów (wiosna, jesień), zalegający w gruncie nadmiar wody przesącza się przez niezabezpieczone fundamenty i zalewa piwnice. Należy więc bezustannie dbać, by ściany fundamentowe były należycie zabezpieczone .

Izolacja pozioma

Jeśli ma być naprawdę skuteczna, powinna zostać ułożona w dwóch miejscach: na styku ławy i ściany fundamentowej, oraz na styku ściany fundamentowej ze ścianą parteru. Bardzo ważne jest, by zaizolowane zostały zarówno ściany zewnętrzne jak i wewnętrzne. Zabezpieczenie tylko murów zewnętrznych nie ochroni budynku przed wnikaniem wilgoci do jego wnętrza.

Poziomą izolację ścian fundamentowych wykonuje się najczęściej z dwóch warstw papy podkładowej, połączonych lepikiem. W projektach system ten określany jest skrótowo jako 2 x papa na lepiku. Najlepiej do tego celu nadają się papy na osnowie z włókna szklanego lub polipropylenu. Są one odporne na rozdarcia i w przeciwieństwie do pap na osnowie z tektury nie ulegają korozji biologicznej. Do zabezpieczania fundamentów zupełnie nie nadają się natomiast zwykłe papy izolacyjne, które nie wytrzymują długotrwałego kontaktu z wilgocią. Nieco rzadziej zamiast papy i lepiku stosuje się izolację z półpłynnej masy bitumicznej.

Spoiwem w omawianych izolacjach jest najczęściej lepik asfaltowy na zimno. Zasadniczo spełnia on swoje zadanie bardzo dobrze, posiada jednak pewną dość istotną wadę. Zawiera bowiem rozpuszczalnik, który może uszkadzać styropian stosowany do cieplnej izolacji fundamentów. Pod tym względem znacznie lepiej wypada lepik asfaltowy na gorąco, który nie zawiera rozpuszczalników. Jego stosowanie wymaga jednak dużej wprawy i ostrożności, ponieważ może się on zapalić.

Izolacja pozioma i pionowa w budynku niepodpiwniczonymIzolacja pozioma i pionowa w budynku podpiwniczonym
Zamiast lepików coraz częściej stosuje się wodorozcieńczalną emulsję chlorowo – kauczukową. Jej zaletą jest możliwość stosowania na wilgotnym podłożu, jednak tylko pod warunkiem, że do chwili wyschnięcia nie będzie narażona na wypłukanie (np. przez deszcz).

Otwory w ścianie do wykonania wodoszczelnej przeponyNależy pamiętać, że to właśnie lepik lub emulsja jest zasadniczą częścią izolacji, a papa stanowi tu tylko rodzaj ,,zbrojenia”. Zabezpieczając fundament nie można więc w żadnym razie użyć samej, nie pokrytej lepikiem papy przyciśniętej murowaną ścianą, ponieważ zabieg taki nie przyniesie oczekiwanych efektów. Izolację pozioma najlepiej wykonać na etapie budowy obiektu, ponieważ jej położenie w istniejącym już budynku jest bardzo trudne i kosztowne. Wymaga bowiem pozwolenia na budowę, nadzoru ze strony uprawnionego inżyniera budowlanego a nierzadko także wyspecjalizowanych fachowców.

Izolacja pionowa

Polega na zabezpieczeniu zewnętrznej strony podziemnych ścian fundamentowych odpowiednimi środkami nieprzepuszczającymi wody. W zależności od tego, na jak intensywny kontakt z wodą lub wilgocią narażone są fundamenty danego budynku, wyróżnia się trzy rodzaje izolacji pionowej:

Izolacja lekka – tzw. przeciwwilgociowa

stosuje się ją wtedy, gdy budynek osadzony jest na gruncie przepuszczalnym – piaskowym lub żwirowym – a lustro wody gruntowej znajduje się około jednego metra pod poziomem posadowienia.

Izolacja średnia

używa się ich w przypadku, gdy woda utrzymuje się w gruncie przez długi okres. Izoluje się nią fundamenty budynków posadowionych na gruntach spoistych - mogą to być na przykład gliny czy iły.

Izolacja ciężka

ma zastosowanie w przypadku, gdy budynek osadzony jest w gruncie nieprzepuszczalnym, a lustro wody gruntowej znajduje się powyżej poziomu posadowienia fundamentów. Wykonanie tego typu izolacji jest nieodzowne zawsze tam, gdzie nagromadzona w gruncie woda wywiera na fundament duży nacisk zwany ciśnieniem hydrostatycznym.