Ściana trójwarstwowa zapewnia najlepszą izolacyjność akustyczną. Dwa masywne mury odgrodzą nas skuteczniej od hałasu, niż inne ściany stosowane w budownictwie mieszkalnym. Dlatego jeśli planujemy budowę domu w miejscu o wysokim natężeniu hałasu (np. ruchliwa ulica), warto zastanowić się nad taką możliwością.


Przy stawianiu ścian trójwarstwowych, trzeba rozpatrzyć kilka kwestii takich, jak np. grubość i ciężar. W przypadku wysokich parametrów ścian, dom będzie wymagał solidnych fundamentów, musimy też liczyć się z tym, że może zmniejszyć się powierzchnia użytkowa wnętrza.

Jaka warstwa taki materiał

Każda warstwa odpowiada za inne parametry: warstwa nośna odpowiedzialna jest za wytrzymałość, warstwa termoizolacji za parametry cieplne, a warstwa osłonowa odpowiada za odporność na działanie czynników zewnętrznych. Chociaż ściana składa się z trzech warstw, nie oznacza to, że musi być grubsza od ściany jedno- lub dwuwarstwowej. Wszystko zależy od technologii, jakiej zdecydujemy się użyć przy budowie.

Warstwę konstrukcyjną można wykonać z każdego materiału przenoszącego obciążenia (wysokie parametry wytrzymałościowe). Mogą to być pustaki ceramiczne, bloczki z betonu komórkowego, keramzytobeton, silikaty. Szerokość warstwy nośnej, w zależności od zastosowanego budulca, wynosi od 18 do 25 cm. Warstwa ta decyduje o stabilności domu. Opierają się na niej stropy, dach, wykusze oraz balkony.

Do izolacji stosuje się styropian bądź wełnę mineralną. Przy czym ten pierwszy stosowany jest częściej (termoizolację przykleja się do muru). Układanie wełny mineralnej wymaga większej precyzji (trzeba przymocować wełnę do warstwy nośnej), gdyż musimy zachować szczelinę powietrzną dla odprowadzenia ewentualnej wilgoci.

Termoizolacji w ścianie można dokonać na dwa sposoby

Zbudować ścianę z wentylowaną szczeliną powietrzną, w której termoizolacja przylega do ściany konstrukcyjnej, tworząc szczelinę od strony osłonowej. Ściany takie stawia się w przypadku, gdy ściana osłonowa zbudowana jest z klinkieru, bądź gdy budujemy dom w regionie o wysokim współczynniku opadów.

Drugi sposób, to ściana bez szczeliny wentylacyjnej, a więc termoizolacja wypełnia całą przestrzeń między warstwami ściany. Ten sposób stosuje się w przypadku, gdy ściana wykończona jest tynkiem cementowo-wapiennym, charakteryzuje się odpornością na przenikanie wody.

Ściana osłonowa

Jednym z droższych materiałów wykorzystywanych przy stawianiu ścian osłonowych w ścianach trójwarstwowych jest cegła klinkierowa. Elewacja z klinkieru zapewnia trwałość, dobrą izolację termiczną i walory estetyczne. Inny rodzaj materiału to silikanty, są znacznie tańsze (koszt zbliżony do ściany jednowarstwowej). W przypadku, gdy mur elewacyjny wykonany jest z cegieł klinkierowych bądź silikantowych, nie tynkujemy go, tylko malujemy impregnatem. Stabilność warstwy osłonowej zależy od stężenia z warstwą nośną i jej oparcia. Może to być ława fundamentowa, na której wykonuje się ściankę z pustaków gładkich lub bloczków betonowych do poziomu gruntu, a powyżej muruje się ściankę z licem elewacyjnym. Alternatywą jest konstrukcja wsporcza, czyli tzw. konsole. Jest to system kątowników wsporczych , montowany w miejscach pośrednich dylatacji poziomych lub na fragmentach, gdzie nie ma fundamentu pod ścianę elewacyjną.

Szerokość warstwy osłonowej wynosi od dziewięciu do kilkunastu centymetrów (zależnie od rodzaju materiału). W przypadku, gdy jest cieńsza niż 9 cm, nazywamy ją okładziną.

Warstwy murowe ściany trójwarstwowej łączy się za pomocą kotew. Połączenie musi być na tyle elastyczne, aby pozwalało na niezależną pracę warstw ściany. Kotwy powinny być wykonane ze stali nierdzewnej bądź stali ocynkowanej.

Błędy wykonawcze

Przy stawianiu ściany trójwarstwowej, fachowcy popełniają dużo błędów. Do najczęstszych należą:
- nieodpowiednia wentylacja szczeliny powietrznej,
- zbyt cienka warstwa termoizolacji,
- nieodpowiednie zabezpieczenie przeciwwilgociowe (przy ścianie fundamentowej, nadprożach okiennych),
- źle zaprojektowane stężenia ściany osłonowej ze ścianą konstrukcyjną.