Fot. Paroc Polistyren ekspandowany, znany dziś powszechnie jako styropian został odkryty w 1839 r., podczas prób wyizolowania substancji z naturalnej żywicy prowadzonych przez niemieckiego aptekarza nazwiskiem Simon. Badacz nie zdawał sobie jednak sprawy z wagi swojego osiągnięcia. Do upowszechnienia nowego tworzywa przyczynił się dopiero chemik Hermann Staudinger, który w 1922 roku opublikował teorię na temat polimerów opierającą się na stwierdzeniu, że naturalne gumy zbudowane są z długich, powtarzających się łańcuchów monomerów, nadających im elastyczność. W swoich badaniach Staudinger poszedł dalej i stwierdził, że materiały wyprodukowane dzięki termicznym przemianom styrenu będą miały właściwości podobne do gumy. Za swoje osiągnięcia otrzymał w 1953 r. nagrodę Nobla. Era tworzyw sztucznych zapoczątkowana została w 1930 roku, kiedy to naukowcy z firmy BASF opracowali metodę przemysłowej produkcji polistyrenu.

Poprzednikiem styropianu były tworzywa uzyskiwane ze spienionych żywic fenolowych. Dziś już mało kto pamięta nazwy handlowe wykonywanych z tych tworzyw płyt termoizolacyjnych, jak THERMOAZOTE, PLASTAZOTE, czy IPORKA. Styropian w znanej dziś postaci wyprodukowany został przez firmę BASF w roku 1950, a rok później miała miała miejsce jego rynkowa premiera. Zyskał on wówczas miano jednego z najbardziej pożądanych materiałów termoizolacyjnych i znalazł zastosowanie niemal we wszystkich obszarach ludzkiej działalności.

Fot. Termo OrganikaW Polsce pierwsze wyroby styropianowe zaczęto produkować na niewielką skalę na początku lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia. Były to głównie płyty ze styropianu zwykłego i samogasnącego i różnego rodzaju otuliny. Produkowane płyty stosowane były jako izolacja cieplna w systemach wielkopłytowych. Już wówczas przeprowadzano także niezbyt udane próby stosowania styropianu jako termoizolacji zewnętrznej budynków.

Pierwsze wytyczne związane ze stosowaniem styropianu w budownictwie zostały opracowane przez Instytut Techniki Budowlanej w formie instrukcji w 1968 r i znowelizowane w 1972r. Produkcję styropianu na masową skalę dopiero w latach dziewięćdziesiątych XX.

Równie długą historię ma nie mniej popularna od styropianu wełna mineralna. Pierwszy patent dotyczący produkcji wełny szklanej zgłoszony został w Rosji już w 1840r. W XIX stuleciu wyrabiano z niej na niewielką skalę między innymi ubrania i klosze do lamp zaprezentowane na wystawie światowej w Chicago w 1893r. Do wybuchu I Wojny Światowej wełna szklana nie zyskała specjalnej popularności. Sytuacja ta uległa zmianie dopiero z chwilą odkrycia szkodliwości azbestu. Wełna mineralna zaczęła wówczas stopniowo wypierać izolacje azbestowe. Już w roku 1941 amerykański urząd patentowy miał w swoich rejestrach ponad 360 wyrobów z tego materiału. Po roku 1930 dla włókna szklanego pojawiła się konkurencja w postaci włókien otrzymywanych z żużli hutniczych, margli, glin, bazaltów, tufów i diabazytów.

Fot. FlickrOd roku 1945 wełnę żużlową produkowano w Polsce głównie z żużli hutniczych w Gliwickich Zakładach Wyrobów Izolacyjnych. Do końca lat sześćdziesiątych poza wełną żużlową wytwarzano też w niewielkich ilościach wełnę szklaną. Na początku lat siedemdziesiątych uruchomiono w Trzemesznie fabrykę płyt i filców z wełny mineralnej o wysokim jak na owe czasy standardzie. Obecnie wytwarza się na dużą skalę zarówno wełnę skalną jak i szklaną. .