Fot. PROLINE Stąd m.in. wynikają różnice w budowie wierteł do drewna, metalu czy betonu. W przypadku tego ostatniego, jak również innych twardych surowców, np. cegły, granitu lub innych kamieni, obróbka jest utrudniona ze względu na ich bardzo zwartą strukturę. Wykonywanie wszelkich wgłębień odbywa się w nich przez wspomniane kruszenie odpowiednio uformowanym, bardzo twardym ostrzem wykonanym z węglików spiekanych. Otwory powstają nie w wyniku ruchu obrotowego wiertła, a systematycznego uderzenia jego główki o materiał. Rotowanie ma natomiast inne funkcje: przemieszcza ostrza tak, aby każdorazowo trafiały w inne miejsce. Nadaje to powstającemu otworowi kształt zbliżony do walca, oraz usprawnia wiercenie. Drugim zadaniem jest usuwanie urobku na zewnątrz.

Częstotliwość udarów, czyli rytmicznych uderzeń wiertła jest różna. W przypadku elektrycznych wiertarek z mechanicznym system wspomagającym wiercenie w betonie może wynosić nawet kilkadziesiąt tysięcy na minutę. W młotowiertarkach i młotach pneumatycznych dochodzi ona „jedynie” do kilku tysięcy. Ważniejsza od ilości uderzeń jest jednak ich siła. Ponieważ w narzędziach elektropneumatycznych jest ona znacznie wyższa, są one dużo bardziej efektywne.

Fot. PROLINE Fot. PROLINE