Ścieżki ze żwiru

Ścieżki ze żwiru ładnie komponują się z innymi materiałami używanymi w ogrodzie, zarówno z kamieniem, cegłą jak i drewnem. Ponadto żwir komponuje się z każdą roślinnością, zarówno z zielenią trawnika jak i otaczających roślin. Występuje w różnych rozmiarach i odcieniach (np. pod postacią grysu białego – marmurowego oraz czarnego – bazaltowego). Do budowy ścieżek warto wybierać kruszywa o ostrych, nieregularnych krawędziach (np. grys, kliniec, pospółka, tłuczeń), dzięki czemu będą się dobrze klinować, a ścieżka będzie stabilna. Nie poleca się stosować żwiru rzecznego, który jest okrągły. Im mniejsze elementy tym łatwiej będzie się po nich poruszać. Z kolei łącząc żwir z kamieniem lepiej wybierać pomiędzy płyty elementy większe.

Fot. Jadar

Budowa ścieżki żwirowej:

- wyznaczenie przebiegu ścieżki (np. przy pomocy kołków i sznurka);
- wykop pod warstwy żwiru i krawężniki;
- wykonanie podsypki i ułożenie krawężników;
- układanie i ubijanie kolejnych warstw żwiru.

Zaletą ścieżek ze żwiru jest to, że można je dowolnie kształtować. Drobne elementy pozwalają na wykonanie zakrętów i łuków. Są jednak pewne zasady, których warto się trzymać. Przede wszystkim nadać ścieżce wypukły profil poprzeczny, w taki sposób, aby brzegi ścieżki były lekko obniżone w stosunku do środka. Przyjmuje się, że na każde 60 cm szerokości ścieżki, spadek powinien wynosić 2,5 cm. W ten sposób zapobiegniemy zbieraniu się wody na ścieżce i unikniemy tworzenia się kolein.

Fot. Jadar
Żwir ma to do siebie, że w trakcie użytkowania lubi się „przemieszczać”. Jeśli planujemy ścieżkę do garażu, po której będziemy jeździć samochodem istnieje ryzyko, że żwir będzie odpryskiwać na trawę czy rabaty, albo po prostu ścieżka się „rozjedzie”. Z tego powodu przy budowie ścieżki warto wykonać obrzeża, które utrzymają nawierzchnię w jednym miejscu. Jeśli przewidujemy, że po ścieżce będą poruszać się samochody, należy zastosować krawężnik, jeśli ścieżka ma służyć pieszym, do umocnienia brzegów wystarczy taśma plastikowa, kamienie lub cegła klinkierowa. Trwałość ścieżki zależy również od jej pionowej budowy, ogólna zasada mówi, że im grunt bardziej zwięzły, nieprzemakalny, tym warstw powinno być więcej. Na kolejne głębsze warstwy dajemy coraz grubsze kruszywo. Ta najgłębsza warstwa z grubego kruszywa pełni rolę warstwy stabilizującej i drenażowej.

Rabaty ze żwiru

Żwir na rabacie pełni rolę ściółki (można stosować go jako zamiennik kory ogrodowej), zmniejsza wyparowanie wody z gleby, dzięki czemu ogranicza przesychanie roślin i pozwala zmniejszyć częstotliwość podlewania. Ogranicza również wahania temperatury gleby (zimą stanowi warstwę izolującą od mrozu, latem zapobiega nagrzewaniu gleby przez słońce). Pod żwirem łatwiej też ukryć elementy systemu nawadniającego lub kable doprowadzające prąd do lamp ogrodowych.

Budowa rabaty ze żwiru:

- wyznaczenie przebiegu rabaty;
- wykonanie drenażu (tłuczeń lub gruz, minimum 15 cm);
- położenie membrany (np. agrowłókniny, która przepuszcza wodę);
- osadzenie roślin;
- wysypanie nawierzchni (żwir lub grys).

Fot. Jadar
Aby zawczasu wyeliminować problem z rozwojem chwastów i trawy porastającymi rabatę, warto między powierzchnią gleby a żwiru wyłożyć materiał izolujący, na przykład:
- agrowłókninę (o gramaturze przynajmniej 125g/m2);
- matę szkółkarską;
- cienką geowłókninę.
W porównaniu do folii materiały te przepuszczają wodę, ale nie pozwalają przebić się roślinności. Co nie znaczy, że folia jest wykluczona, jednak jeśli decydujemy się na tego typu materiał, trzeba pamiętać, by wykonać w niej dodatkowe nacięcia, by umożliwić obieg wodzie i powietrzu. Po rozłożeniu maty, należy rozstawić na niej rośliny (warto w tym celu wybrać rośliny w pojemnikach). W miejscach zaplanowanych pod rośliny wycina się w macie otwory (można dokonać nacięć na krzyż i zawinąć brzegi włókniny pod spód). W miejscu otworów wykopuje się dołki, nieco większe niż donice, w których są sadzonki. Otwory należy wypełnić żyzną glebą wzbogaconą nawozami. Do tak przygotowanych dołków można sadzić rośliny na rabatę żwirową, a następnie dopełnić dołki resztą przygotowanej gleby.

Gdy rośliny są już posadzone, oczyszcza się włókninę z resztek gleby i wysypuje na nią żwir. Żwir należy rozkładać równomiernie, tak, by utworzył warstwę 3 - 5 cm. Rabata jest już gotowa. Na sam koniec należy podlać rośliny, aby ułatwić im adaptację.