W zależności od konstrukcji budynku, podłoga na gruncie może być:

- podłogą parteru w domu niepodpiwniczonym (pomieszczenia z podłogą na gruncie są ogrzewane; termoizolacja zapewnia pożądany komfort cieplny i zabezpiecza przed stratami energii cieplnej do gruntu); podłoga może być układana wyłącznie na ziemi, z której warstwa gleby na głębokość min. 30 cm została usunięta i zastąpiona ubitą warstwą podsypki z suchego piasku lub żwiru; na niej znajduje się płyta z chudego betonu, pozioma izolacja przeciwwodna, warstwa termoizolacji, folia polietylenowa, wylewka cementowa i warstwa wykończeniowa podłogi;
- podłogą piwnicy (zlokalizowaną poniżej poziomu terenu) – pomieszczenia mogą być ogrzewane lub nieogrzewane; podłoga składa się z następujących warstw: płyta żelbetowa, preparat gruntujący, bitumiczna membrana izolacyjna, izolacja termiczna ułożona między dwiema warstwami folii polietylenowej, wylewka cementowa, warstwa wykończeniowa podłogi.


Warstwę izolacji cieplnej w podłogach na gruncie wykonuje się przede wszystkim z twardych płyt, o znikomej nasiąkliwości, dużej gęstości i odporności na odkształcenia, które są w stanie przenosić działające na nie obciążenia. Są to:
- twarde płyty styropianowe (FS20, FS30) – o grubości 5 cm; układane na poziomej izolacji przeciwwodnej, której rodzaj uzależniony jest od agresywności wód gruntowych. Płyty, w sposób zapewniający mijankowe położenie spoin między nimi, układa się na prawidłowo wykonanej hydroizolacji. Na styropianie kładzie się arkusz folii, która pełni funkcje rozdzielającą, zabezpieczającą oraz poślizgową dla podkładu; płyty styropianowe są nienasiąkliwe, nie tracą swych właściwości cieplnych i akustycznych pod wpływem wilgoci;
- płyty z polistyrenu ekstrudowanego XPS – o grubości 3-4 cm; są niewrażliwe na działanie wilgoci, cechują je niezmienne parametry termoizolacyjne, wysoka wytrzymałość na ściskanie, stabilność wymiarowa, niewrażliwość na powtarzające się cykle zamrażania i odmrażania, odporność na korozję biologiczną; znakomicie sprawdzają się w miejscach narażonych na duże obciążenia; można je układać poniżej izolacji przeciwwodnej, bezpośrednio na zagęszczonym podłożu;
- płyty z wełny kamiennej lub szklanej hydrofobizowanej – o grubości ok. 6 cm; ze względu na włóknistą strukturę warstwa izolacji termicznej powinna być oddzielona folią izolacyjną zarówno od gruntu, jak i od warstw układanego na niej podkładu;
- płyty z pianki poliuretanowej – o grubości ok. 3-4 cm; charakteryzują się one znakomitymi parametrami termoizolacyjnymi; są sztywne, wytrzymałe na ściskanie, lekkie; mają sporą gęstość, a jednocześnie bardzo niski współczynnik przenikania ciepła; cechuje je też niewielka nasiąkliwość;
- płyty ze szkła piankowego - charakteryzuje się bardzo dobrą wytrzymałością na ściskanie, jest praktycznie nieściśliwe, paroszczelne, odporne na działanie szkodników, nie zmienia swoich właściwości (pod wpływem ściskania, zawilgocenia lub degradacji). Dzięki całkowitej nienasiąkliwośc szkła piankowego konstrukcje podłogowe mają niezmienny opór cieplny także w warunkach podwyższonej wilgotności wnętrza lub podłoża. W pełni paroszczelne szkło piankowe umożliwia stworzenie warstwy izolacyjno-cieplnej o wysokim oporze dyfuzyjnym, która znacząco zwiększa ochronę przed przenikaniem radonu lub pary wodnej; płyty mogą być montowane na konstrukcji nośnej (lub na betonie podkładowym/wyrównującym) i na wiązaniu w warstwie drobnego piasku lub mieszanki cementowo–piaskowej (płyty obustronnie pokryte warstwą asfaltu i polipropylenu).

Materiałami, które również mogą być wykorzystane do izolacji podłóg na gruncie, są też:

1. kruszywo keramzytowe – odznaczające się niską nasiąkliwością, dobrymi parametrami termoizolacyjnymi, mrozoodpornością oraz odpornością na gryzonie. Stosuje się go w dwojakiej postaci:
jako kruszywo, rozsypane i zagęszczone lub ułożone bezpośrednio w workach z przestrzeniami pomiędzy nimi wypełnionymi keramzytem luźnym; po ułożeniu worki się dziurawi; (warstwa grubości min. 20 cm);
jako lekki beton keramzytowy (warstwa grubości min. 45 cm);
2. perlit - chemicznie obojętny, niepalny, niehigroskopijny, o stałej objętości; odporny na mróz, wilgoć i szkodniki, charakteryzujący się doskonałymi własności termo- i dźwiękoizolacyjnymi; stosowany może być jako izolacja rozsypana lub składnik perlitobetonu.

Aby termoizolacja podłogi na gruncie była skuteczna i trwała, należy przestrzegać kilku zasad. Przede wszystkim podłoże powinno być płaskie i suche. Niezbędne jest ułożenie warstwy przeciwwilgociowej z folii PE lub papy termozgrzewalnej. Przy układaniu płyt niezbędne jest zwrócenie uwagi, by styki płyt nie krzyżowały się z sąsiednimi rzędami.