Fot. LecaŚciany wymurowane z elementów keramzytobetonowych (bloczków, pustaków) charakteryzują się dużo lepszą paroprzepuszczalnością niż przegrody wykonane z innych materiałów ściennych. Przez pustaki keramzytobetonowe wodę można „przelewać jak przez sito”. Dzięki porowatej strukturze przepuszczają wodę i wilgoć, natomiast ceramiczne ścianki każdej kuleczki keramzytu chronią przed zawilgoceniem wnętrze granulek.

Właściwa kolejność warstw w przekroju ściany gwarantuje płynne odprowadzanie wilgoci z pomieszczeń na zewnątrz. Migracja wilgoci następuje na skutek różnicy temperatur oraz ciśnień pomiędzy pomieszczeniem i otoczeniem budynku.

Miarą paroprzepuszczalności danego materiału jest współczynnik oporu dyfuzyjnego μ (zgodnie z PN-EN 12524). Przykłady współczynnika μ dla różnych materiałów: beton komórkowy – 6, ceramika – 10, silikat – 15, styropian – 60, beton – 80, folie paroszczelne PE - 100.000, stal i szkło - ∞

Wartości współczynnika μ dla poszczególnych warstw przykładowej ściany (patrząc od wewnątrz):
- wewnętrzny tynk cementowo-wapienny - ok. 6
- pustak keramzytobetonowy (gęstość 700 kg/m3) - ok. 4
- wełna mineralna - ok. 1
- elewacyjny cienkowarstwowy tynk przepuszczalny - wartość pomijalna z uwagi na niewielką grubość warstwy

Kolejność warstw - tynk/pustak keramzytobetonowy/wełna mineralna - jest najkorzystniejsza, ponieważ para wodna przechodząc z materiału o wyższym oporze dyfuzyjnym do kolejnych warstw o coraz niższym oporze (μ = 6/4/1) łatwiej może „wydostać się” na zewnątrz. Przy tym, elementy keramzytobetonowe o gęstości ok. 700 kg/m3 (najczęściej do wytwarzania pustaków stosowany jest lekki beton o takiej gęstości) mają najlepszą paroprzepuszczalność, tj. najniższy współczynnik oporu dyfuzyjnego wśród materiałów ściennych.

Układ materiałów jw. pozwala na zmniejszenie strat cieplnych spowodowanych przez zwiększoną wentylację niezbędną w przypadku zastosowania jako izolatora termicznego np. styropianu. Aby nie dopuścić do zawilgocenia ścian poprzez zatrzymanie wilgoci na granicy mur-styropian, konieczne jest zwiększenie krotności wymiany powietrza. Zwiększenie krotności wymiany powietrza ponad wymagania higieniczne przynosi straty związane z koniecznością dodatkowego ogrzewania wymienianego powietrza.

Suche ściany budynku to: mniejsze straty ciepła, niższe koszty ogrzewania, większy komfort użytkowania, ochrona przed zagrzybieniem.