Zalety: prosta konstrukcja, szybkość budowy i niewielka pracochłonność wykonania, małe zużycie zaprawy, niski ciężar przegrody, możliwość zamieszkania przed ukończeniem elewacji zewnętrznej;
Mankamenty: wymagają dokładności, precyzji i ostrożności podczas prac wykonawczych, ryzyko uszkodzenia mechanicznego elementów, konieczność stosowania zapraw ciepłochronnych do usuwania szkód, konieczność przygotowania szerokich ścian fundamentowych.

B. Ściana dwuwarstwowa - jest cieńsza niż jednowarstwowa, składa się z warstwy konstrukcyjnej (materiały ceramiczne, bloczki silikatowe, keramzytobetonowe, beton komórkowy) oraz izolacyjnej (z płyt styropianowych, polistyrenu ekstrudowanego, płyt z wełny mineralnej lub szklanej, pianki PUR); współczynnik przenikania ciepła U ściany dwuwarstwowej musi być mniejszy niż 0,3 W/m2K. Elementy konstrukcyjne łączy się za pomocą spoin poziomych i pionowych. Warstwa izolacyjna może być zabezpieczona w dwojaki sposób:
- metodą lekką mokrą (BSO) z ociepleniem zabezpieczonym cienkowarstwowym tynkiem strukturalnym na siatce
- metodą lekką suchą - z ociepleniem zabezpieczonym panelami elewacyjnymi z PVC albo aluminium, płytkami elewacyjnymi lub szalówką drewnianą - mocowanymi do rusztu; w tym przypadku okładzina musi umożliwiać wentylację warstw izolacji.




Zalety: węższe fundamenty niż w przypadku ścian jednowarstwowych, przegrody zewnętrzne mają dobrą izolację termiczną i akustyczną, możliwość wznoszenia muru z dowolnych materiałów i wykańczania go w dowolny sposób, możliwość zamieszkania przed położeniem i wykończeniem warstwy izolacyjnej; nie wymagają wyjątkowej precyzji i staranności podczas budowy - mankamenty można naprawić za pomocą zwykłej zaprawy;
Mankamenty - duża pracochłonność

C. Ściana trójwarstwowa - musi mieć współczynnik U poniżej 0,3 W/m2K; złożona jest z 3 warstw, połączonych z sobą specjalnymi kotwami:
- konstrukcyjnej (z materiałów ceramicznych, silikatów, betonu komórkowego),
- termoizolacji (najczęściej płyty styropianowe, z wełny mineralnej lub szklanej, także pianka PUR, granulaty roślinne lub mineralne),
- warstwy osłonowej, elewacyjnej - np. z cegieł klinkierowych, licowych albo z pokrytej tynkiem kratówki o pionowych otworach.

Wykonywane są w dwojaki sposób:
- z dodatkową pustką powietrzną gr. 3-5 cm pomiędzy materiałem izolacyjnym a warstwą osłonową;
- bez szczeliny wentylacyjnej - okładzina zewnętrzna przylega do warstwy izolacyjnej.
Szczelina wentylacyjna jest szczególnie wskazana, gdy do wykonania elewacji zastosowane zostały materiały o niskiej paroprzepuszczalności. Zapobiega ona zawilgoceniu warstwy izolacyjnej, usuwa skraplającą się wewnątrz ściany parę wodną, a także chłodzi i wentyluje warstwę zewnętrzną. Dzięki niej elewacja zewnętrzna może być wykonana z materiału o dużym oporze dyfuzyjnym. Warstwa osłonowa połączona jest z warstwą nośną systemem kotew.




Zalety: trwałość, ognioodporność, zdolność do akumulacji ciepła, dobra izolacyjność termiczna i akustyczna, korzystny mikroklimat;
Mankamenty: bardzo duża pracochłonność, duże zużycie materiałów, co przekłada się na wysokie koszty inwestycyjne, duży ciężar i grubość ścian, duże ryzyko pojawienia się mostków termicznych.

II. Ściany w szalunku traconym

Do elementów ściennych, które pełnią funkcję szalunku traconego, należą np. szalunkowe kształtki styropianowe i z trocinobetonu. Idea budowania w tej technologii polega, najogólniej mówiąc, na tym, że poszczególne elementy układa się mijankowo jak klocki Lego, łączy na pióro/wpust, a następnie - po wykonaniu zbrojenia pionowego i poziomego - puste przestrzenie wypełnia betonem. Pustak styropianowy spełnia rolę formy do betonu i stanowi doskonałą izolację termiczną ściany. Połączenie styropianu i betonu pozwala na zbudowanie ścian lekkich, trwałych, bardzo ciepłych, paroprzepuszczalnych, odpornych na działanie warunków atmosferycznych w tym dużych różnic temperatur; są one odporne na wilgoć, korozję biologiczną. Cechują się znakomitą izolacyjnością akustyczną i cieplną - np. zbudowana w systemie thermomur ściana o gr. 25 cm (15 cm betonu, po obu stronach po 5 cm styropianu) ma współczynnik U= 0,28 W/m2K , a ściana o gr. 30 cm (dodatkowe 5 cm styropianu od zewnątrz) - U= 0,20 W/m2K. Ściany z pustaków styropianowych można wykańczać tynkiem, sidingiem, licówką z cegły klinkierowej itp. Od wewnątrz ściany najczęściej wykańcza się za pomocą płyt gipsowo - kartonowych. Technologia przeznaczona jest m.in. do budownictwa mieszkaniowego jedno- i wielorodzinnego (budynki do 25m wysokości, wolnostojące, szeregowe, bliźniacze).

III. Konstrukcje szkieletowe
A. Lekki szkielet drewniany

Stawiany jest albo na tradycyjnym fundamencie, albo na płytach fundamentowych; ścianę szkieletową wykonuje się z odpowiednio przygotowanego, czterostronnie struganego z fazowanymi krawędziami, wysuszonego i zaimpregnowanego drewna ilastego, usztywnioną poszyciem ze sklejki lub desek. Ocieplenie - najczęściej wełnę mineralną - mocuje się pomiędzy elementami konstrukcyjnymi. Pomiędzy okładziną wewnętrzną w postaci płyty g-k a izolacją termiczną mocowana jest folia paroizolacyjna (między płyrami g-k a paroizolacją można też pomiędzy łatami wsporczymi zamocować dodatkową warstwę izolacji). Od strony zewnętrznej główna warstwa izolacji termicznej jest osłonięta poszyciem z wodoodpornych płyt. Następnie - w zależności od tego wykończenia zewnętrznego domu o szkielecie drewnianym - układa się:
1. jeśli dom jest wykończony sidingiem winylowym lub ma elewację z drewna: a/ dodatkową warstwę izolacji na ruszcie drewnianym; b/ folię wiatroizolacyjną; c/ łaty drewniane; d/ oblicówkę z sidingu lub drewna;
2. jeśli dom wykończony jest elewacją z cegieł klinkierowych: a/ druga warstwa ocieplenia; b/ wiatroizolacja, c/ mur z cegieł klinkierowych;
3. jeśli dom ma elewację z tynku: a/ na poszycie z płyt nakładana jest wiatroizolacja, b/ kolejną warstwę stanowi styropian ryflowany, z zaprawą klejową na siatce, c/ wykończenie - tynk cienkowarstwowy.

Paroizolacja chroni przed wilgocią z wewnątrz; wiatroizolacja - przed wiatrem i wilgocią z zewnątrz. Realizacja domu w technologii kanadyjskiej wymaga rygorystycznego przestrzegania zasad, precyzji i staranności. Każdy błąd skutkuje obniżeniem właściwości termoizolacyjnych, odporności i trwałości budynku.




B. Szkielet stalowy - do jego zalet należą: szybkość i dokładność montażu, energo- i materiałooszczędność, lekkość konstrukcji i niewielka grubość ścian. Na plac budowy konstrukcje dostarczane są albo jako pojedyncze elementy docięte na odpowiednią długość, albo w postaci gotowych paneli (ścian i wiązarów dachowych). Prace montażowe mogą być prowadzone niezależnie od warunków atmosferycznych, a montaż szkieletu ścian, stropów i dachu domu jednorodzinnego wraz z poszyciem płytą wiórową trwa 4-10 dni, zaś całość budowy około 3 miesięcy. Szkielet stalowy jest trwały. Ruszt wsporczy wykonany jest z profili omega, które usztywniają konstrukcję i eliminują mostki termiczne. Do nich - od wewnątrz - mocowane są płyty g-k, od zewnątrz - poszycie ze sklejki. Ponadto profil ten powoduje zwiększenie grubości izolacji termicznej wewnątrz ściany oraz umożliwia przeprowadzenie niektórych instalacji bezpośrednio pod płytą kartonowo-gipsową. Na licówkę ściany zewnętrznej może być użyty dowolny materiał elewacyjny (np. cegła klinkierowa, siding PCV, deski drewniane, tynk).

Układ warstw przegrody zewnętrznej w technologii szkieletu stalowego bywa następujący (od zewnątrz): a/ dowolna warstwa licowa, b/ styropian, c/ płyta wiórowa wodoodporna, d/ wełna szklana zamontowana między słupkami konstrukcji, e/ paroizolacja, f/ płyta g-k.

Mankamentem lekkiej konstrukcji szkieletowej stalowej jest jej niska odporność na ogień oraz duża zdolność do przenoszenia hałasów. Dlatego w miejscach styku belek stalowych z płytą poszycia naklejane są, eliminujące przenoszenie dźwięków, paski taśmy izolacyjnej lub filcu.




C. Konstrukcja szkieletowo-ryglowa - wykonana jest ze sztywno połączonych słupów, rygli i zastrzałów. Pomiędzy nimi zamocowany jest materiał termoizolacyjny. Najpopularniejszym przykładem tego budownictwa jest tzw. mur pruski, w którym konstrukcja wypełniona jest na ogół cegłą albo gruzem lub trzciną bądź gliną. Drewniany szkielet budynku jest widoczny, nierzadko impregnowany i stanowiący element dekoracyjny. Ściana ryglowa składa się z podwaliny, oczepu, słupków, zastrzałów i rygli.

IV. Ściany drewniane - mogą być wykonane:

1. jako ściany jednowarstwowe - z okrąglaków, np. sosnowych, bez dodatkowego ocieplenia - współczynnik przenikania ciepła U dla ściany z bali o śr. 32 cm i szerokości rowka 12 cm kształtuje się na poziomie 0,4 W/m2K (nie przekracza więc normy, która dla scian jednowarstwowych wynosi 0,5 W/m2K ); technologia ta wymaga dokładności w budowie, wykorzystania odpowiedniej jakości i właściwie przygotowanego drewna;

2. jako ściany dwuwarstwowe - z bali drewnianych i ociepleniem od wewnątrz; do ich budowy stosuje się bale o gr. 5-20 cm oraz izolację termiczną (np. wełna mineralna, szklana, drzewna, włókna celulozowe) o gr. uzależnionej od grubości bala; pomiędzy ścianą zewnętrzną z bali a konstrukcją ścianki z termoizolacją znajduje się pustka powietrzna i warstwa wiatroizolacji; od strony wnętrza termoizolacja oddzielona jest natomiast warstwą paroizolacji; przy ścianie o gr. bala 8 cm i szerokości szczeliny wentylacyjnej 2 cm warstwa izolacji musi mieć gr. min. 12 cm, by współczynnik U był niższy od 0,3 W/m2K.


3. z bali warstwowych - pomiędzy dwiema warstwami belek znajduje się izolacja termiczna (np. z pianki PUR, wełny mineralnej, styropianu, granulatu korkowego itp.). Bale są przygotowywane w fabryce pod projekt; charakteryzują się niewielką grubością ścian zewnetrznych, odpornością, stabilnością wymiarów, bardzo niskim współczynnikiem przenikania ciepła (w zależności od grubości izolacji U kształtuje się na poziomie 0,18 do 0,24 W/(m2K).