Ściana dwuwarstwowa składa się z warstwy nośnej muru i warstwy izolacyjnej wykończonej tynkiem zewnętrznym lub oblicówką. Warstwa nośna przejmuje obciążenia konstrukcyjne, a warstwa izolacji zapewnia termoizolację. Warstwa zewnętrzna chroni przed czynnikami atmosferycznymi.

Dwie warstwy – multum możliwości

Element nośny można wznieść niemal z każdego materiału (pustaki keramzytobetonowe lub ceramiczne, bloczki silikatowe, beton komórkowy, prefabrykaty). Warstwa nośna oscyluje między 15 - 30 cm. Jeśli zależy nam na jak najmniejszej grubości ścian, warto postawić na elementy silikatowe (grubość 18 - 24 cm), bądź keramzytobetonowe (grubość 17,5 - 24 cm). Ściana nośna może być zbudowana z materiałów o słabych właściwościach termoizolacyjnych. Ważniejszą jest jej wytrzymałość.

Do wykonania warstwy izolacyjnej stosuje się materiały o niskiej przewodności cieplnej np. styropian, wełnę mineralną lub rzadziej sztywną piankę poliuretanową. Oprócz izolacji, warstwa ta zapewnia ochronę konstrukcyjnej części przegrody (niweluje skutki zamarzania, zawilgocenia i rozszerzalności termicznej materiałów). Prawidłowo ułożona warstwa termoizolacyjna zapobiega mostkom termicznym, jakie powstają przy wznoszeniu ściany nośnej. Precyzyjne ułożenie ocieplenia jest bardzo ważne, również ze względów estetycznych - niedokładności w murowaniu ścian możemy „wygładzić” warstwą izolacji. Jej grubość mieści się przeważnie w przedziale między 12 - 20 cm (ale coraz częściej zdarzają się większe grubości) i zależna jest od założonego przez projektanta współczynnika przenikania ciepła U dla danej ściany. Przenikanie ciepła decyduje o tym, czy dom będzie ciepły zimą i chłodny latem, a także o tym, jakie będą koszty jego ogrzewania.

Rozkład temperatury w ścianie jedno i dwuwarstwowej. Rys. Waldemar Mulhstein

Ścianę dwuwarstwową można ocieplić na dwa sposoby...

...metoda lekka mokra (popularniejsza) dawniej tzw. BSO obecnie ETICS, polega na mocowaniu płyt styropianowych (EPS 70, EPS 100), albo wełny mineralnej w postaci płyt za pomocą zaprawy klejowej i łączników z tworzywa. Przy zastosowaniu tej metody, możemy dokonać wykończenia, stosując tynk cienkowarstwowy na siatce (podatny na uszkodzenia mechaniczne). Istnieje wiele rodzajów takich tynków, a ich zastosowanie nie jest obojętne dla właściwości całej ściany. Z tego powodu wyporu konkretnego tynku (mineralnego, silikatowego, silikonowego, akrylowego itp.) powinien dokonać specjalista.
Tynki akrylowe w formie gotowej do nakładania masy. Są wytrzymałe na uszkodzenia, niektóre zabezpieczają przed glonami i pleśniami. Tynki mineralne mają postać suchej mieszanki (rozrabia się z wodą). Charakteryzują się paroprzepuszczalnością i trwałością (rośnie wraz z upływem czasu). Kolejna możliwość, to produkty silikonowe (gęsta masa), paroprzepuszczalne, o dużej odporności na uszkodzenia. Tynki silikatowe to wykończenie stosunkowo drogie, o dobrej paroprzepuszczalności i odporności na pleśń. Tynki polikrzemianowe zaś, to produkt z wyższej półki (ulepszone tynki silikatowe). Cechują się znakomitą odpornością na złe warunki atmosferyczne, oraz na grzyby i pleśnie.

Druga metoda – lekka, sucha, polega na przytwierdzeniu wełny mineralnej na ruszt drewniany. W tym przypadku zawężamy wybór okładzin elewacyjnych mocowanych do rusztu, które nie wymagają użycia kleju (oblicówki drewniane, siding PCV lub metalowy (stal ocynkowana, aluminium), kształtki ceramiczne, kamienne).