Fot. Grupa Atlas Podłożem pod podłogę może stanowić:
- grunt,
- podłoże betonowe na gruncie (występuje w pomieszczeniach niepodpiwniczonych i piwnicznych),
- konstrukcja stropu.

Powierzchnia podłogi kryje w sobie układ warstw, stanowiących kompozycję różnych materiałów odpowiedzialnych za poszczególne jej właściwości. Układ złożony jest z kilku równoległych warstw, położonych jedna na drugiej, wykonanych z odpowiednich materiałów, pozwalających spełnić założone w projekcie wymagania użytkowe.

Izolacja przeciwwilgociowa

Ważną warstwę podłogową stanowi izolacja, oddzielająca podłogę od szkodliwego wpływu napierającej na nią wilgoci, np. od podciągania kapilarnego wody gruntowej w pomieszczeniach niepodpiwniczonych (izolacja przeciwwilgociowa). W przypadku podłóg znajdujących się nad tzw. pomieszczeniami mokrymi (kuchniami, łazienkami bądź pralniami) stosuje się izolację paroszczelną, chroniącą przed przenikaniem pary wodnej. W zależności od rodzaju występującej w pomieszczeniach wilgoci, wykonuje się warstwy izolacyjne jedno- lub kilkuwarstwowe. Izolacja ta układana jest bezpośrednio na stropie – izolacja przeciwwilgociowa jako dwuwarstwowa, paroszczelna jako jednowarstwowa. Kolejne warstwy izolacji układane są poprzecznie, jedna do drugiej. Jako materiał izolujący stosuje się zazwyczaj folię polietylenową PE lub poliuretanową PU – jedną warstwę grubości 0,1 mm. Stosowane są także warstwy papy asfaltowej na lepiku, powłoki z mas asfaltowych lub papier powlekany tworzywem sztucznym lub nasączony bitumem. W pomieszczeniach szczególnie narażonych na działanie wilgoci naroża na całym obwodzie ścian izolujemy taśmami uszczelniającymi, całą powierzchnię zaś dwukrotnie malujemy elastyczną wodoszczelną folią w płynie ATLAS WODER E.

Izolacja cieplna i akustyczna

W budynkach mieszkalnych szczególną uwagę należy zwrócić na izolacje termiczne (cieplne) i akustyczne (przeciwdźwiękowe). Izolację termiczną wykonuje się w przypadku, gdy zachodzi konieczność ochrony przegród poziomych budynku przed stratami ciepła i oziębianiem się podłóg. Izolację akustyczną wykonuje się celem poprawy dźwiękochłonności podłogi, najczęściej na stropach międzypiętrowych o lżejszej konstrukcji. Jako tego rodzaju izolacje stosuje się zwykle jeden rodzaj materiałów o lekkiej i porowatej strukturze. Najlepiej do tego celu nadaje się styropian odpowiedniej odmiany (zwyczajny nie sprawdzi się jako izolacja akustyczna) albo płyty z wełny mineralnej; mogą to być też płyty pilśniowe porowate, płyty i maty z włókien szklanych, wiórowo-cementowe, trociny, wióry itp. Grubość płyt stosowanych do izolacji akustycznej waha się 30-50 mm. Izolację termiczną (lub akustyczną) należy zabezpieczyć przed zawilgoceniem zawartą w świeżej zaprawie wodą, która może spowodować pogorszenie właściwości izolacyjnych. Podobnie jak w przypadku izolacji przeciwwilgociowej, jako warstwę ochronną stosuje się najczęściej jedną warstwę folii PE grubości 0,1 mm lub papieru powlekanego tworzywem sztucznym.

Fot. Grupa Atlas

Podkład podłogowy

Kluczową rolę w przypadku podłogi pełni podkład podłogowy. Podkład pod posadzkę decyduje o właściwościach wytrzymałościowych i użytkowych podłogi. To dzięki niemu powierzchnia podłogi jest nośna, zdolna wytrzymać należyte obciążenia. Chroni również przed uszkodzeniem opisane już izolacje. Podkład powinien być wykonany ze szczególną starannością i zgodnie z projektem (dylatacje). To właśnie on odpowiada za równość i poziomość powierzchni podłogi. Podkład podłogowy jest także warstwą ochraniającą występujące pod spodem warstwy izolacji, a często bywa też nośnikiem instalacji grzewczej (płyta grzewcza) w konstrukcji podłóg z ogrzewaniem podłogowym.

Podkład podłogowy może być samonośną płytą, leżącą na warstwie izolacji (np. w konstrukcji podłogi pływającej), lub stanowić warstwę wygładzającą i dociążającą (podkład związany trwale z podłożem). Najczęściej spotykane w budownictwie podkłady to podkłady monolityczne (nazywane jastrychami), wykonywane z zaprawy cementowej lub anhydrytowej, z betonu, betonu zbrojonego albo gipsobetonowych elementów prefabrykowanych. Podkład podłogowy projektuje się na określoną grubość minimalną.

Rozróżniamy następujące rodzaje konstrukcji podkładów podłogowych:

- podkład zespolony,
- podkład na warstwie oddzielającej,
- podkład pływający,
- płyta grzewcza.

Najczęściej mamy do czynienia z podkładami wylewanymi:

- anhydrytowymi – z rozrobionej zaprawy anhydrytowej, jak np. ATLAS SAM 55, SAM 100, SAM 150 lub SAM 200,
- cementowymi – w rodzaju POSADZKI CEMENTOWEJ ATLAS lub zaprawy szybkotwardniejącej ATLAS TEN-10
- cementowymi z dodatkiem żywic syntetycznych.

Fot. Grupa AtlasDrugą kategorią są podkłady suche – deski lub różnego rodzaju płyty: wiórowe, gipsowo-kartonowe, gipsowo-włóknowe i cementowo-włóknowe. Najczęściej stosuje się suche podkłady z płyt gipsowo-kartonowych oraz gipsowo-włóknowych o grubości 12,5 mm. Takie podkłady stanowią mniejsze obciążenie dla stropów niż wylewki. Nadają się zarówno na podłoże drewniane (na legary), jak i na betonowe. Umożliwiają położenie każdego rodzaju posadzki. Dla zapewnienia stabilności podłogi płyty układa się w dwóch warstwach. Można też zaopatrzyć się w gotowe płyty podwójne. W pomieszczeniach narażonych na bardzo duże obciążenia, np. w kuchni, można położyć nawet trzy warstwy. Dostępne są również płyty gipsowo-włóknowe z przyklejoną od spodu warstwą materiału izolacyjnego – wełny mineralnej lub polistyrenu.

Wylewki, co już powiedzieliśmy, najwygodniej przygotować, stosując gotowe, suche zaprawy (do wymieszania z wodą). Przydadzą się tu wspomniane zaprawy ATLAS SAM, charakteryzuje je bowiem zdolność do samopoziomowania, co zapewni samoistne wyrównanie podłogi. Można wylewać je mechanicznie, a na małych obszarach (tzw. polach technologicznych) możliwe jest wyrabianie i wylewanie ręcznie.

Warstwa wygładzająca

W celu dokładnego wygładzenia powierzchni podkładu podłogowego wykonuje się warstwę wygładzającą. Konieczna jest ona pod wykładziny cienkowarstwowe, służy też poprawie parametrów wytrzymałościowych powierzchni podkładu. Wykonanie jej przeważnie jest niezbędne w przypadku podkładów tradycyjnych – z betonu lub zaprawy cementowej. W przypadku podkładów podłogowych z mas samopoziomujących warstwa ta raczej nie jest wymagana.

Do wykonania warstwy wygładzającej służą zaprawy cementowe ATLAS TERPLAN N lub TERPLAN R albo masy szpachlowe na bazie gipsu wolnowiążącego, zazwyczaj ze zdolnością do samopoziomowania. Zaprawy TERPLAN, stanowiące mieszankę spoiw mineralnych, wypełniaczy i modyfikatorów nowej generacji, umożliwiają ręczne lub maszynowe (TERPLAN R) wyrównywanie istniejącego podłoża pod wykładziny podłogowe, dywanowe, parkiet, panele podłogowe, a także zarówno pod terakotę i kamień, jak i pod naturalny marmur. Pozwalają na szybkie i łatwe położenie dość cienkiej, nawet 2 mm warstwy.

Gdy wymagana jest szybka naprawa podłoża należy zastosować szybkotwardniejącą zaprawę ATLAS TEN-10. Bezpośrednio przed jej użyciem podłoże oczyszczamy, zwilżamy wodą i nanosimy na nie warstwę kontaktową, która umożliwi połączenie cienkiej warstwy TEN-10 z istniejącym podłożem. Warstwę kontaktową uzyskamy poprzez rozrobienie 10 kg Ten-10 z 1,8 litra wody oraz 0,9 litra EMULSJI ELASTYCZNEJ ATLAS. Właściwą warstwę zaprawy nakładamy metodą „mokre na mokre” bezpośrednio po nałożeniu warstwy kontaktowej. Po trzech godzinach możemy już swobodnie chodzić po tej podłodze. Bywa, że w jakimś pomieszczeniu gospodarczym mamy do czynienia z podłogą cementową wymagającą naprawy. W takim wypadku użyteczna będzie POSADZKA CEMENTOWA ATLAS, gotowa sucha masa, wymagająca jedynie zmieszania z wodą. Można ją wylać łatwo i szybko, a cechuje ją duża wytrzymałość, dzięki czemu dobrze nadaje się do wzmacniania już istniejących podłóg. Jeśli chcielibyśmy zmechanizować prace można przy większych powierzchniach użyć posadzki cementowej ze zdolnością do samopoziomowania ATLAS POSTAR 100.

Warstwa posadzkowa

Posadzkę utożsamia się na co dzień raczej z podłogą niż jej wierzchnią warstwą. Jednak posadzka także stanowi ważny element podłogi, który będzie poddawany bezpośrednio wszystkim obciążeniom stałym i zmiennym, występującym w pomieszczeniu. Nie ulega więc wątpliwości, że przy wykonywaniu posadzki należy mieć na względzie nie tylko jej wygląd, ale także przeznaczenie użytkowe pomieszczeń. Zanim jednak rozpoczną się prace przy układaniu posadzki, trzeba dokładnie przyjrzeć się wykonanej wylewce.
Świeżą powierzchnię jastrychu należy chronić przed zbyt szybkim wysychaniem, bezpośrednim nasłonecznieniem, niską wilgotnością powietrza lub przeciągami. Nie wolno dopuszczać do gwałtownych zmian temperatury w pomieszczeniu, należy również ograniczyć jego ogrzewanie. Istniejące dylatacje podłoża należy przenieść na warstwę podkładu poprzez nacięcie. Czas wysychania wylewki zależy od grubości warstwy oraz warunków cieplno-wilgotnościowych panujących w pomieszczeniu. W przypadku warstwy wygładzającej z masy cementowej TERPLAN R parkiet można przyklejać po upływie 7 dni. W przypadku podkładów anhydrytowych do układania parkietu powinno się przystąpić po okresie 3-4 tygodni od ich wykonania. Podsumowując, wylewka powinna być równa i odpowiednio wysezonowana. Sprawdźmy jednak jeszcze wilgotność podkładu i jego twardość. Bez względu na to czy podkład był szlifowany czy też nie, należy go koniecznie odpylić, gdyż przez czas jego sezonowania na pewno uległ zabrudzeniu.

Warstwy posadzkowe najczęściej wykonuje się z:

- materiałów naturalnych – parkiety, deszczułki, deski jednorodne i warstwowo klejone, wykładziny z korka i kauczuku naturalnego, panele podłogowe itp.,
- tworzyw sztucznych – posadzki i wykładziny z PVC, wykładziny dywanowe, gumowe, z kauczuku syntetycznego, a także bezspoinowe z kompozycji żywiczno-mineralnych, poliuretanowych itp.,
- materiałów mineralnych – posadzki z płytek kamionkowych (terakotowych), posadzki z płytek i cegieł klinkierowych, posadzki kamienne i lastrykowe, z zaprawy cementowej, betonu itp.

Wyrównywanie podłoża pod płyty izolacyjne w konstrukcji podkładu pływającego przy pomocy suchej podsypki z piasku lub innego materiału o niewielkiej ściśliwości.

Do wykonania warstwy wygładzającej może posłużyć zaprawa szpachlowa z rodziny Atlas Terplan, która pozwala na położenie cienkiej, 2 mm warstwy.

Warstwę posadzkową można wykończyć na wiele sposobów. Najczęściej kładzie się parkiet, panele albo płytki ceramiczne.