Ekrany akustyczne montowane są m.in. w pobliżu ruchliwych arterii miejskich, przy drogach o dużym natężeniu ruchu przechodzących przez miejscowości i w pobliżu zabudowań, autostradach itp. Istnieje kilka kryteriów podziału ekranów. I tak, w zależności od właściwości akustycznych, wyróżnić można:
- ekrany pochłaniające dźwięki – absorbują hałas, ograniczając przedostawanie się dźwięków przez przeszkodę;
- ekrany rozpraszające dźwięki;
- ekrany odbijające dźwięki, czyli nie dopuszczające do przejścia fali dźwiękowej przez przegrodę poprzez skierowanie jej z powrotem w kierunku, z którego nadeszła.


Oferowane są także przegrody łączące w sobie właściwości powyższych, np. rozpraszająco-odbijające itp. Poziom dźwięku emitowanego przez pojazdy nie jest stały. Jego natężenie zmienia się w zależności od tego, jakie jest średnie natężenie ruchu, jak daleko jest źródło dźwięku, jaki jest w danym miejscu rodzaj terenu i nawierzchni, czy i jakiego rodzaju roślinność znajduje się w pobliżu. Na poziom hałasu wpływają także m.in. warunki atmosferyczne. Te wszystkie czynniki muszą być brane pod uwagę przy projektowaniu ekranów akustycznych, by osiągały one założoną skuteczność. Do budowy ekranów wykorzystywane są różne materiały: metal, ceramika, beton, szkło, drewno, tworzywa sztuczne itp. Mogą mieć one dowolny kształt: poziomy, pionowy, łukowy itp. Jako przegrody ograniczające uciążliwość hałasu wykorzystywane są także elementy naturalnej i sztucznie stworzonej rzeźby terenu: skarpy, nasypy, wały, zielone ściany itd.

Ekrany akustyczne - niezależnie od materiału, z jakich je wykonano - bywają niekiedy obsadzane roślinnością. Zadaniem nasadzeń jest podniesienie walorów estetycznych przegrody, zharmonizowanie jej z otoczeniem – roślinność nie ma wpływu na podwyższenie skuteczności działania ekranu. Warto też pamiętać, że warunkiem osiągnięcia powyższego celu jest dobranie odpowiednich do danych warunków glebowych i nasłonecznienia roślin, a także systematycznie dbanie o nie.


Ekrany typu zielona ściana mają konstrukcję, która pozwala na obsadzenie ich pnącą roślinnością. Dlatego też – tak ze względu na walory izolacyjności akustycznej, jak i estetyczne – znakomicie nadają się do stosowania w pobliżu domów jednorodzinnych, osiedli mieszkaniowych, wsi, czy też przy parkach, placach zabaw itp. Ekrany z elementów betonowych – dostępne w różnych formach, kolorach i wykończeniu powierzchni) mogą charakteryzować się właściwościami pochłaniającymi (jedno- lub dwustronnie), a także odbijająco-rozpraszającymi. Mocowane są na płycie żelbetowej, zapewniającej znakomite tłumienie hałasu.



Nie ma praktycznie ograniczeń co do ich stosowania – warunkiem jednak zbudowania betonowego ekranu dźwiękochłonnego np. w miastach czy w pobliżu zabudowań jest możliwość zagospodarowania w tym celu powierzchni o szerokości min. 1,5 m. Z elementów betonowych można wznosić przegrody o dowolnym kształcie, np. łuku, można je również obsadzać roślinnością. Podobnie zróżnicowaną architekturę ekranów można uzyskać wznosząc je z płyt i pustaków trocinobetonowych (charakteryzują się, przy grubości 1,3 m, absorpcją dźwięku na poziomie 15 dB, a izolacyjnością akustyczną na poziomie 35-55 dB) oraz płyt zrębkobetonowych (izolacyjność akustyczna do 37 dB - wraz z płytą żelbetową o grub. 8 cm, do której są mocowane). Konstrukcyjne elementy trocinobetonowe malowane są po ich posadowieniu odpornymi na warunki atmosferyczne farbami, co podnosi ich estetykę. Z uwagi na niewielkie wymiary pojedynczych elementów znakomicie sprawdzają się one np. na terenie pofałdowanym. Z kolei płyty zrębkobetonowe barwione są w masie.

Ekrany dźwiękochłonne – odbijające dźwięki albo jedno- lub dwustronnie je pochłaniające - wznoszone są również z paneli blachy perforowanej (aluminiowej, ze stali ocynkowanej), których wypełnienie stanowi wełna mineralna (może być dodatkowo zabezpieczona przed szkodliwym wpływem warunków atmosferycznych włóknem szklanym). Poszczególne panele, z których budowany jest ekran, łączy się na pióro-wpust, dzięki czemu uzyskuje się pożądaną, wysoką szczelność oraz stabilność konstrukcji. Zapewniają one (przy grubości 12-15 cm) izolację akustyczną na poziomie ok. 25 dB a pochłanianie dźwięków – na poziomie 10 dB. Walorem tych elementów jest m.in. możliwość łączenia ich z innymi materiałami, a także dowolność kombinacji w układzie poziomym i pionowym.

Powyższe materiały umożliwiają budowę estetycznych i skutecznych ekranów akustycznych, jednak konstrukcje te nie tylko tłumią hałas, ale także ograniczają dostęp światła do znajdujących sie po chronionej stronie obiektów. Aby tego uniknąć, stosuje się np. ekrany z plexiglasu – przejrzyste, cienkie, o znakomitych właściwościach izolacji akustycznej (średnio 30 dB). Najczęściej stosuje się je na mostach, wiaduktach, w pobliżu budynków.

Dostęp do światła dziennego (przepuszczają 99% światła) przy jednoczesnym tłumieniu hałasu gwarantuje także ekran z paneli poliwęglanowych (płyty z poliwęglanu litego lub komorowego). Są odporne na zniszczenie, wandalizm, warunki atmiosferyczne – właściwie niemal niezniszczalne, a przy tym bardzo lekkie oraz skuteczne w wygłuszaniu hałasu (płyta o gr. 1 cm tłumi dźwięk na poziomie 30 dB).
Sztuczne przegrody zabezpieczające przed hałasem komunikacyjnym wznoszone są także z polimerów – podobnie jak plexi i płyty poliwęglanowe elementy te charakteryzują się bardzo dużą odpornością, wytrzymałością, trwałością. Cechuje je także szybkość, precyzja i prostota montażu. Wykorzystanie elementów wypukłych pozwala na rozpraszanie dźwięku; a izolacyjność akustyczna płyt kształtuje się na poziomie do ok. 25 dB.