Jeżeli chodzi o to co lepsze na taras to jest to rzecz gustu. Oba wyroby doskonale nadają się do tego typu zastosowań. Nie ma jakiś specjalnych wytycznych, które określiły by to czy któryś z nich nada się lepiej do położenia na tarasie. Decydując się na wykonanie okładziny ceramicznej na tarasie trzeba pamiętać, że taka posadzka musi odznaczać się specjalnymi właściwościami. Musi być wykonana z materiałów odpornych na mróz i działanie czynników atmosferycznych. Zastosowane płytki muszą być odporne na ścieranie i mieć niewielką nasiąkliwość, dobrze, jeżeli płytki są dodatkowo przeciwpoślizgowe, co ma wpływ na bezpieczeństwo użytkowników. Najczęściej stosuje się mrozoodporne płytki ceramiczne szkliwione lub nieszkliwione (terakota, klinkier, gres). Przed przystąpieniem do przyklejania płytek należy pamiętać o odpowiedniej konstrukcji tarasu. Wykonaniu wszystkich warstw podkładowych i izolacyjnych.

Przy prawidłowej technologii wykonywania tarasów konieczne jest wykonanie obróbek blacharskich. Obróbki blacharskie muszą być wykonane z materiałów nieulegających korozji. Należy je osadzać w sposób, który nie będzie powodował dodatkowych naprężeń termicznych a także uniemożliwiający zalewanie wodą czoła balkonu czy tarasu. Bardzo ważne jest także uszczelnienie powierzchni między ścianą a powierzchnią tarasu. Powierzchnie te nieustannie pracują i przemieszczają się względem siebie. Nie wystarczy tutaj zastosowanie tylko zaprawy elastycznej, najlepszym rozwiązaniem jest tutaj zastosowanie specjalnej taśmy, którą należy zatopić w warstwie zaprawy uszczelniającej. Podczas układania płytek na tarasie należy również pamiętać o wykonaniu niewielkiego spadku, aby woda miała możliwość spływania z tarasu a nie była zatrzymywana na jego powierzchni. Należy również wykonać dylatację obwodową, która oddzieli jastrych od ściany budynku. Dylatacje powinny przechodzić przez całą grubość podkładu i być powtórzone również w warstwie okładziny ceramicznej. Jeżeli mamy już odpowiednio przygotowane podłoże możemy przystąpić do przyklejania okładzin ceramicznych. Do płytek takich jak gres, klinkier czy terakota nie nadają się podstawowe zaprawy klejące. Do tego typu prac należy stosować zaprawy o właściwościach i parametrach, które pozwolą nam uzyskać przyczepność do tego typu płytek. Jeżeli jest to gres czy terakota należy zastosować zaprawę, która polecana jest do tego typu okładzin. Gres nie jest podłożem nasiąkliwym i wymaga użycia elastycznych zapraw klejących.

Z bogatej oferty firmy CEDAT, producenta materiałów marki CEKOL, do przyklejania gresu czy terakoty na tarasach i balkonach polecam CEKOL CS-12. Dzięki starannie dobranej recepturze i unikalnym dodatkom modyfikującym jest to zaprawa o zwiększonej przyczepności do podłoża i o wydłużonym czasie otwartym. Jednocześnie zawiera ona odpowiednio dobraną ilość środków hydrofobizujących, co pozwala zaliczyć ją do zapraw wodoszczelnych. Nie należy pojęcia wodoszczelności traktować w tym miejscu dosłownie, porównując materiały tak całkowicie wodoszczelne jak np. folia. Zaprawa CEKOL CS-12 charakteryzuje się bardzo małą nasiąkliwością wodną, co oznacza, że w określonym czasie wchłania znikomą ilość wody w porównaniu ze zwykłą zaprawą budowlaną. Zaprawa jest mrozo- i wodoodporna. Nadaje się do stosowania na zewnątrz i wewnątrz obiektów.

Jeżeli na tarasie mają być położone płytki klinkierowe to tu również należy zastosować specjalna zaprawę, która nie tylko uzyska odpowiednią przyczepność do materiału tego typu, ale także zabezpieczy przed powstawaniem wykwitów na płytkach klinkierowych. Powstawanie wysoleń na płytkach klinkierowych jest bardzo częstym problemem. Zastosowanie odpowiedniej zaprawy klejącej, takiej jak na przykład CEKOL K-7 specjalna zaprawa klejąca do klinkieru, o specjalnie dobranej recepturze, zabezpieczy przed powstawaniem wykwitów. Zaprawa jest mrozo- i wodoodporna i może być stosowana na zewnątrz i wewnątrz budynków. Nadaje się również do łączenia innych elementów klinkierowych np. cegieł.

Nie bez znaczenia jest też sposób przyklejania płytek na tarasie czy balkonie. Płytki należy kleić ciągłą warstwą, tak, aby przestrzeń pod płytką była wypełniona w 100%. Pod płytką nie mogą znajdować się wolne przestrzenie, w które mogłaby ewentualnie wnikać woda, która zimą zamarzając i zwiększając swoją objętość będzie powodowała odpadanie płytek od podłoża. Aby osiągnąć pełne przyleganie płytek do podłoża najlepiej zastosować dwustronną metodę klejenia, nanosząc klej zarówno na podłoże jak i cienką warstwą na spodnią stronę płytki i dobrze docisnąć. Starajmy się kleić małymi partiami, aby nie przekraczać czasu otwartego danej zaprawy i aby nie występował tzw. efekt "naskórkowania". Po około 24 godzinach możemy przystąpić do spoinowania płytek. Należy pamiętać, aby zaprawa do spoinowania również była odporna na działanie czynników atmosferycznych. Wszystkie prace należy wykonywać zgodnie ze sztuką budowlaną i zaleceniami producenta.