1. Przygotowanie podłoża

- podłoże powinno być równe, co ma decydujące znaczenie dla prawidłowego spływu wody, przyczepności papy do podłoża oraz estetyki wykonanego pokrycia;
- wytrzymałość i sztywność podłoża powinny zapewniać przeniesienie przewidywanych obciążeń występujących podczas wykonywania robót oraz podczas eksploatacji dachu;
- podłoże powinno być oczyszczone z kurzu i zanieczyszczeń oraz zagruntowane asfaltowym środkiem gruntującym;

2. Układanie paroizolacji:

W stropodachu pełnym warstwa o największym oporze dyfuzyjnym czyli papa znajduje się po stronie zewnętrznej przegrody, co uniemożliwia swobodne ujście pary wodnej z termoizolacji. Wprowadzenie warstwy paroizolacyjnej pod izolację termiczną, czyli od strony oddziaływania ciśnienia pary wodnej, powoduje ograniczenie wnikania wilgoci w ocieplenie.

Do wykonywania paroizolacji w stropodachach pełnych stosuje się:

- papy asfaltowe przyklejane do podkładu lepikiem asfaltowym na gorąco,
- papy asfaltowe z folią aluminiową
- papy polimerowo-asfaltowe termozgrzewalne
- folie paroizolacyjne.

Szerokość zakładów poszczególnych arkuszy papy powinna wynosić minimum 5 cm. Folie paroizolacyjne układa się prostopadle do spadku dachu. Jeżeli poszczególne arkusze są ze sobą sklejane, zakład powinien wynosić 10 - 15 cm, w przeciwnym wypadku stosuje się zakład 20 - 30 cm.

Każdy dach musi być zabezpieczony przed działaniem sił ssących wiatru. Zabezpieczenie może być zapewnione poprzez mocowanie mechaniczne do konstrukcji nośnej (np. blachy trapezowej) Przy takich konstrukcjach paroizolacja nie musi być koniecznie przyklejona do podłoża. Jej przymocowanie następuje razem z termo- i hydroizolacją. Przy konstrukcjach betonowych papy paroizolacyjne przygrzewa się do podłoży zagruntowanych. Również w tym przypadku przygrzanie może być częściowe lub całopowierzchniowe. Należy zapewnić zabezpieczenie przed działaniem sił ssących wiatru. Tak więc papy nie zawsze muszą być klejone całopowierzchniowo do podłoża. Bardzo ważny dla papy paroizolacyjnej jest precyzyjny i szczelny montaż.

3. Układanie izolacji z wełny mineralnej:

W celu uzyskania termoizolacji bez mostków cieplnych zalecane jest układanie płyt z wełny mineralnej w dwóch warstwach, w sposób mijankowy. Termoizolacja składająca się z kilku warstw płyt powinna być tak wykonana, by spoiny między płytami w każdej z warstw były przesunięte względem siebie o co najmniej 20 cm. Ocieplenie dwuwarstwowe umożliwia ponadto takie dobranie poszczególnych warstw aby mogły pełnić różne funkcje dodatkowe. I tak górna warstwa ocieplenia, bezpośrednio pod powłoką hydroizolacyjną powinna posiadać właściwości mechaniczne zapewniające przeniesienie obciążeń bez wywoływania odkształceń połaci stropodachu i uszkodzeń pokrycia oraz które nie osłabiają połączeń mechanicznych. Z kolei dolna warstwa ocieplenia przy spełnionych parametrach wytrzymałościowych powinna posiadać jak najlepsze właściwości cieplne.

Gdy w systemie montażu nie będą stosowane łączniki mechaniczne, wtedy przyklejamy płyty izolacyjne. W tym celu nakładamy, klej mechanicznie, pasmowo za pomocą maszyny do dystrybucji kleju (pneumatycznie). Drugim sposobem nakładamy na płytę placki kleju. Wizualnie klej powinien pokrywać 40-50% powierzchni klejonej.

Po naniesieniu kleju przyklejamy płytę do podłoża. Płytę dociskamy po ok. 15 minutach od nałożenia kleju. Jest to czas potrzebny na odparowanie substancji lotnych zawartych w kleju. Dosuwamy starannie jedną płytę do drugiej, tak aby uniknąć mostków termicznych.

Przy układaniu wierzchnich płyt ISOROOF – T, należy prowadzić prace w taki sposób aby wyeliminować chodzenie po płytach podkładowych. W miarę możliwości należy tak zaplanować prace, aby zminimalizować ilość wprowadzanych na dach obciążeń w trakcie prac, jak również w jego późniejszej eksploatacji. Podłoże z płyt z wełny mineralnej musi być zabezpieczone przed zawilgoceniem poprzez niezwłoczne ułożenie na nim co najmniej jednej warstwy papy.

Górna część izolacji termicznej, bezpośrednio pod powłoką hydroizolacyjną, ma przede wszystkim takie właściwości mechaniczne, które zapewnią przeniesienie obciążeń bez wywoływania odkształceń dachu i uszkodzeń pokrycia hydroizolacyjnego oraz nie osłabią połączeń mechanicznych, mocujących izolację do konstrukcji dachu. Ogólnym, uniwersalnym parametrem opisującym właściwości wytrzymałościowe wyrobu dachowego jest naprężenie ściskające przy 10-procentowym odkształceniu względnym. Pokazuje przy jakim obciążeniu następuje zmniejszenie grubości wyrobu o 10% i odnosi się do obciążenia rozłożonego równomiernie. Większe zagrożenie dla trwałości dachów płaskich stanową obciążenia skupione. Dla przykładu obciążenie śniegiem wywołuje naprężenia ściskające około 1 kPa; człowiek ważący 80 kg, idący po dachu, wywołuje naprężenia ściskające od obciążeń skupionych (obcas buta) około 100 kPa. Stąd w normach europejskich pojawił się nowy parametr - zachowanie pod obciążeniem punktowym.

Brak dróg komunikacyjnych na połaci dachowej, prowadzi w konsekwencji do poddawania warstw wełny mineralnej bezpośredniemu kontaktowi z obciążeniami skupionymi od ciężaru człowieka.

4. Układanie pokrycia dachowego:

Na podłożach z płyt izolacji termicznej na pierwszą warstwę pokrycia należy zastosować papę
o zwiększonej wytrzymałości na rozrywanie i przedziurawienie tj. papę na wkładce z tkaniny szklanej lub włókniny poliestrowej.

Układamy luzem papę podkładową na płytach.

Mocujemy jednocześnie papę z płytami izolacyjnymi oraz paroizolację do podłoża za pomocą łączników mechanicznych. Łączniki umieszczamy w miejscu zakładki papy w rozstawie uzależnionym od strefy dachu.

W celu usprawnienia mocowania, głównie na dużych dachach, stosujemy urządzenie do automatycznego wkręcania łączników, tzw. kombajn. Następnie zgrzewamy papę podkładową na szerokości zakładki.

Informacje o typie łączników, ich wytrzymałości mechanicznej w zależności od rodzaju podłoża dachowego i hydroizolacji należy uzyskać od ich producentów. Ze względu na stabilność wymiarów produktów dachowych ISOROC nie jest konieczne stosowanie oddzielnego mocowania termoizolacji. Należy jednak uwzględnić fakt, iż mocowanie hydroizolacji powinno przebiegać w taki sposób, aby na każda płytę 2000x1200 mm przypadały minimum 2 łączniki. Przy projektowaniu mocowania hydroizolacji należy również pamiętać o ich zmiennej ilości w zależności od kształtu budynku oraz jego lokalizacji. Obliczenia należy wykonać zgodnie z PN-EN 1991-1-4. „Oddziaływania na konstrukcje. Oddziaływania wiatru”. Gdy nie są stosowane łączniki mechaniczne wtedy przyklejamy papę podkładową do płyt z wełny mineralnej oraz warstwy papy między sobą na zakładkę.

Kolejną czynność stanowi zgrzewanie papy wierzchniej do podkładowej na całej szerokości. Pasy papy powinny być tak rozmieszczone aby zakłady zarówno poprzeczne jak i wzdłużne nie pokrywały się.

Pasy papy nawierzchniowej należy przesunąć względem papy podkładowej o połowę szerokości rolki. Aby uniknąć zgrubień na zakładach zaleca się odcięcie pod kątem 45% narożnika z każdego pasa znajdującego się na spodzie zakładu.

UWAGA!

W przypadku termomodernizacji stropodachów, reparacja starych warstw papy polega na naprawie istniejących uszkodzeń tj. odspojeń, pęcherzy, fałd, zgrubień, pęknięć, itp. Odspojenia i pęcherze należy naciąć, wywinąć i osuszyć, a następnie zgrzać lub podkleić lepikiem asfaltowym. Fałdy i zgrubienia należy ściąć i wyrównać. W ten sposób przeciwdziała się naprężeniom termicznym, które powstanę po dociepleniu. Nie wolno wykonywać izolacji na zawilgoconych przegrodach.