Piękno Natury nigdy nie umiera

Wzrastającego w ostatnich latach zainteresowania trzciną jako materiałem służącym do wykonywania pokryć dachowych nie można traktować jako przemijającej, chwilowej mody.
Rozwój cywilizacyjny wcale nie musi być rozumiany jako tworzenie nowych technologii, przy jednoczesnym odrzuceniu technik i materiałów tradycyjnych. Okazuje się, że stare, wypróbowane metody w budownictwie, wykorzystane bez zmian lub wzbogacone współczesną myślą techniczną, nadal mają szansę być równoprawne dziś w stosunku do nowoczesnych.

Nowoczesność w budownictwie kojarzy nam się zazwyczaj z wszelkiego rodzaju tworzywami sztucznymi uzupełniającymi lub zastępującymi stosowane od wieków materiały naturalne.

Nowoczesność jednak nie oznacza tylko ciągłe wymyślanie i wytwarzanie rzeczy nowych.
Nowoczesność to także umiejętność świeżości widzenia i myślenia, odkrywania rzeczy starych jakby od nowa. Szczególnie tych, które ze względu na swoją nieprzemijającą uniwersalną wartość, nie zasługują na to, żeby zagubić je po drodze rozwoju cywilizacyjnego.

Zmęczeni plastikiem, wytworami chemii i komputera, serwującymi nam dziś w nadmiarze zimną, martwą przestrzeń, ludzie szukają wytchnienia, a także duchowych i zmysłowych przygód w bliskości z naturą.

Popełnilibyśmy błąd, gdybyśmy kojarzyli naturę wyłącznie z pejzażami przyrodniczymi wraz z zamieszkującymi je żywymi stworzeniami roślin, zwierząt, ptaków.

Częścią, uosobieniem owej żywej przyrody może być także: dom. Pod warunkiem, że zostanie on zbudowany w taki sposób, aby pozostawał w harmonii, niemal w biologicznej symbiozie z przyrodą. Można to uzyskać nie tylko przez odpowiednie zakomponowanie formy architektonicznej domu, ale i poprzez stosowanie w jego budowie materiałów naturalnych takich jak; kamień, glina, drewno, trzcina.

Materiały naturalne mają swoją niepowtarzalną, żywą strukturę. Starzejąc się, nie zatracają swego piękna. Jedynie zmieniają jego wyraz. W przeciwieństwie do sztucznych, materiały naturalne starzeją się pięknie. Poprzez te cechy, w obcowaniu z nimi, nie są one więzieniem dla naszej wrażliwości i wyobraźni. Wręcz przeciwnie – one je pielęgnują i otwierają, szlachetniejąc z czasem jak dobre wino czy skrzypce.

Dziś, gdy odchodzimy, na szczęście, od koszmarnych dachów płaskich rażących szczególnie w pejzażach wiejskich, to właśnie trzcina, mając zapewne za sobą już czasy pogardy, ponownie zdaje się wracać do łask. Szczególnie w budownictwie o kameralnej skali. Nie może tu być oczywiście mowy o budownictwie masowym. Choćby ze względu na niedostatek trzciny.
Trzcina stosowana jako pokrycie dachu w parterowym budownictwie mieszkaniowym i gospodarczym najpiękniej, najbardziej malowniczo wkomponowuje domy w otwartą przestrzeń krajobrazu przyrodniczego.


Dach z trzciny wymaga odpowiednio stromego nachylenia. Ma to wpływ na charakterystyczne proporcje wzajemnych relacji wysokości dachu i ścian, usytuowania komina przy kalenicy, wysięgu okapu i innych detali domu. Strzecha stanowi przez to dominantę przesądzającą nie tylko o wyrazie architektonicznym domu, lecz także wpływa na kształt jego układu funkcjonalno-przestrzennego. Projektując dom kryty trzciną staram się, aby nie przekraczał on szerokości 8,0 metrów. Zbyt duża szerokość, przy wymaganej strzelistości trzcinowego dachu, spowodowałaby uformowanie nieproporcjonalnej, przytłaczającej nas swoją skalą bryły domu.

Budynki kryte trzciną, tworzące zespół siedliska powinny być usytuowane względem siebie z zachowaniem warunków ochrony przeciwpożarowej. Warunki te można poprawić zdecydowanie poprzez stosowanie dostępnych dziś środków ogniochronnych.

Domy pod strzechą latem orzeźwiają nas swoim niezwykłym, kojącym chłodem (nie akumulują temperatury). Zimą zaś, grzeją nie tylko fizycznie ale i duchowo. Przez wszystkie pory roku łączą dom z otoczeniem, a jednocześnie izolują nas od jego niekorzystnych, zmiennych wpływów.

Strzecha to słowo pełne poezji.

Wyraża ono nastroje przejmującej tęsknoty, wrażliwości, prostoty wynikających z naturalnego piękna wiecznie żywej w swoim cyklu ekologicznym materii.

Dom pod strzechą łagodzi też obyczaje jego mieszkańców. Kto ma strzechę, ten nie powinien mieć wrogów.

Symboliczna kruszyna chleba i gniazdo na strzesze bocianie wywołane niezapomnianymi słowami Norwida, które tak często przywoływał nam Ojciec Święty Jan Paweł II w czasie swoich homilii, budzą najmilsze, najbliższe sercu skojarzenia.

Smutne, puste byłyby w Europie Ojczyzn rodzinne krajobrazy, gdyby zabrakło w nich domów pod strzechą.